به گزارش سرویس فرهنگی آفتاب ری،‌ به نقل از دیمه نیوز؛ حجت الاسلام ابراهیم طاهری؛ امام زین العابدین(ع) که خود در حادثه دلخراش عاشورا حضور داشت، پس از شهادت پدر بزرگوارش پرچم این نهضت را به دوش گرفت و با خطبه های کوبنده خود اهداف پدر را با صراحت تبیین کرد و با گریه های روشنگرانه و بیدارکننده به چنین رسالتی ادامه داد. از امام صادق(ع) روایت شده که امام زین العابدین(ع) قریب به ۴۰ سال برای پدر گریست و در این مدت روزها و شب ها را در عبادت به سر برد و می فرمود “پسر رسول خدا(ص)، حسین(ع) گرسنه و تشنه شهید شد”. همچنین در شرح حال آن حضرت نوشته شده که هر وقت قصابی را می دید که گوسفندی را ذبح می کند می فرمود “به گوسفند آب بدهید، پدرم را با لب تشنه سر بریدند”. و در پاسخ به یکی از خادمان که از روی دلسوزی به حضرت گفت “گریه نکنید که توسط شرطه های حکومت بنی امیه به خطر می افتید”، فرمود “حضرت یعقوب پیغمبر بود، یکی از ۱۲ فرزندش (یوسف) غایب شد، با اینکه می دانست او زنده است آنقدر از فراغ او گریست که چشمانش سفید شد ولی من که اجساد پاره پاره پدر، برادر و دوستانم را دیدم چگونه غم و اندوه من پایان یابد”. امام سجاد(ع) در بدترین زمان از زمان هایی که بر دوران رهبری اهل بیت(ع) گذشت می زیست، او با آغاز اوج انحرافی معاصر بود که پس از وفات رسول خدا(ص) رخ داد. امام سجاد(ع) با همه محنت ها و بلاها که در روزگار جدّ بزرگوارش امیرالمؤمنین(ع) روی داده بود، همزمان بود. امام سجاد(ع) سه سال پیش از شهادت امیرالمؤمنین(ع) دیده به جهان گشود، وقتی به دنیا آمد که علی(ع) در خط مقدم جهاد با جملی ها بود، دوران مکه و خدعه مردم عراق در زمان عموی بزرگوارش امام حسن(ع) را نیز درک کرد . . . . او شاهد بی حرمتی های لشگریان بنی امیه به مکه و مدینه بود، می توان آن زمان را که امام سجاد(ع) در آن می زیست را دشوارترین و بدترین زمانی تصور کرد که به آن امام بزرگوار گذشته است. امام سجاد(ع) در اوج خفقان حکومت یزید توانست زخم نفرت و دشمنی را علیه امویان در دل مسلمانان روزافزون کند و بدین طریق اهداف امام را با رساندن پیام های روشنگر خود احیاء کند. انتهای پیام/م