به گزارش آفتاب ری به نقل از کارمند ایرانی؛ در طول زندگی بشروهمزمان با پیدایش اولین نهادهای اجتماعی معضلات نیز شکل گرفتند. معضلات اجتماعی همواره شرایط دشوار و رنج آوری را به مردم تحمیل می کنند و جنبه های عینی و ذهنی به خود می گیرند. مشکلات جامعه ای در بطن جامعه به بار می نشیند و در بستر زمان می توانند به آسیب دیدگی افراد منجر شوند. با این تفاسیر و با نگاهی گذرا به رشد بی رویه و روز افزون جرایم و کاهش سن بزهکاری در جامعه به وضوح می توان روند صعودی افزایش خشونت اجتماعی را مشاهده کرد. در واقع جوانان یا نوجوانانی که به جرم یا بزه کشیده می شوند قربانیان اصلی این خشونت هستند. در این میان زنان و دختران جزء نخستین قربانیان بسیاری از آسیب ها و انحرافات اجتماعی اند که یکی از مهم ترین آنان اعتیاد است. اعتیاد زنان اکثرا ریشه در بسترهای خانوادگی مغشوش دارد. اغلب دختران معتاد، پدر یا برادری معتاد دارند یا مورد یک بزه اجتماعی واقع شده اند و اکثر زنان معتاد، توسط همسرانشان آلوده می شوند. به نظر می رسد دختران نوجوان در مقایسه با پسران، آسیب پذیر تر باشند و ممکن است حتی به منظور احساس پذیرفته شدن در گروه همسالان، اعتیاد را تجربه کنند و همچنین زندگی با یک مرد معتاد نیز از مهمترین علل گرایش زنان به مواد مخدر است. از عوامل مؤثر گرایش زنان به مواد مخدر و عدم تمایل به ترک آن می توان به خشونت، بیکاری، مشکلات روحی و روانی، پدیده های اجتماعی، توزیع ناعادلانه در آمد و احساس ناکامی در رقابت های شغلی اشاره کرد. بی شک زنان معتاد در مقایسه با دیگر زنان، مشکلات روانی بیشتری دارند. اختلالات روانی، افسردگی واضطراب، شایع ترین بیماری در میان زنان معتاد به مواد مخدراست. با نگاهی موشکافانه به قشر زنان معتاد می توان خودکشی، آسیب پذیری بالا و عزت نفس پایین را به چشم دید و حتی در بسیاری موارد اکثریت غریب به اتفاق این زنان،  گرفتار افسردگی مزمن می شوند. متاسفانه نگاه مرد سالارانه در جامعه، که اعتیاد زنان را شنیع تر از مردان می داند و همچنین دیگر نگرش های اجتماعی درباره ناپسند بودن اعتیاد زن، اصلی ترین مانع درمان آنها محسوب می شود. ترس از واکنش اطرافیان، ازدست دادن کانون خانواده، طرد شدن از اجتماع، از دست دادن شغل وهمچنین کم بودن مراکز ترک اعتیاد و بازپروری زنان از جمله عواملی است که زنان را بر آن می دارد تا اعتیاد خود را پنهان نموده وبرای درمان آن اقدام نکنند. برای پیشگیری از این آسیب اجتماعی سه سطح را می توان در نظر گرفت. پیشگیری اول در سطح جامعه عمل می نماید و شامل آموزش مهارت های زندگی برای کل افراد جامعه است. سطح دوم شامل تشخیص زود رس آسیب های اجتماعی می باشد و سطح سوم جلوگیری از شدت یافتن آسیب های اجتماعی و کاستن از تنش های آن در خانواده و جامعه است. امید است با همکاری مسئولان در این زمینه بتوانیم این معضل بزرگ اجتماعی را ریشه کن کنیم.