چهارشنبه سوری
اهالی ملارد قدیم در غروب آخرین سه شنبه سال که به آن چهارشنبه سوری گفته می شد، چندین پُشته هیزم تهیه کرده، جلوی خانه های خود روشن می کردند و چندین خانه ی همجوار جمع شده و پس از آرزو نمودن، یکی یکی از روی آن می پریدند.
یادآور می شود اهالی ملارد قدیم بر این باور بودند که روشن کردن آتش در شب آخرین چهارشنبه سال از نشانه های قیام حضرت مختار علیه دشمنان و قاتلین حضرت حسین (ع) و یارانش بوده است.
مراسم قاشق زنی
چند روز مانده به عید نوروز، مراسم قاشق زنی اجرا می گردید و صاحب خانه ها در حد وُسع خود به کسانی که قاشق زنی راه انداخته بودند خوراکی و نقل می دادند.
سمنو پزان
پیش از فرا رسیدن عید نوروز، اهالی ملارد اقدام به سمنوپزی می کردند و آن برپایه نذر یکی از اهالی شکل می گرفت.
خانواده ها برای سهیم شدن در این نذر، ابتدا آرزو کرده و سپس مقداری آرد به خانه ای که در آن سمنو پخته می شد می فرستادند و از شب تا صبح با به هم زدن آن، مانع از ته گرفتن سمنو می شدند.
برای این که آرزوهای همه برآورده شود مقداری بادام پوست نشده نیز درون سمنو می ریختند تا در هنگام پخش سمنو نصیب این و آن شود و اعتقاد داشتند کسی که بادام نصیبش می شود باید ابتدا آرزو کرده و سپس اقدام به شکستن بادام و خوردن آن نماید تا به آرزوهایش برسد.
سفره هفت سین
پارچه ای نو در قطع مربع یا مستطیل بر روی زمین گسترده می شد و وسایل هفت سین شامل: سیب، سنجد، سمنو، سیر، سکه، سماق و سبزه درون آن گذارده می شد و علاوه بر آن در این سفره، قرآن، آینه، گلاب، نقل، شیرینی، کلوچه و تخم مرغ های رنگی نیز قرار داده می شد.
یکی از مراسم معمول ایام عید نوروز، پختن تخم مرغ و رنگ کردن آن ها به رنگ های قرمز، زرد، بنفش، آبی و رنگ های دیگر بود.
برای رنگ قرمز از روناس؛ رنگ زرد از کاه؛ و رنگ بنفش از پوست پیاز استفاده می کردند. در همه خانه ها یک سبد بزرگ یا کوچک تخم مرغ رنگ کرده در سر سفر ه ی هفت سین می گذاردند و هنگامی که کسی به عید دیدنی شان می رفت، یکی از عیدی هایی که به همدیگر و بخصوص به بچه ها می دادند، تخم مرغ بود.
تخم مرغ بازی
یکی از بازی های ایام عید نوروز تخم مرغ بازی بود و تخم مرغ بازی، بزرگ و کوچک نمی شناخت، چرا که همه در این بازی شرکت می کردند و این بازی به چند طریق انجام می گرفت:
ـ سر یک تخم مرغ به سر تخم مرغ دیگر زده می شد.
ـ ته یک تخم مرغ به ته تخم مرغ دیگر زده می شد.
ـ سر یک تخم مرغ به ته تخم مرغ دیگر زده می شد.
در این بازی برنده کسی بود که تخم مرغ او شکسته نشود.
عید دیدنی
پس از تحویل سال، عید دیدنی آغاز می گشت. در روزهای اول سال نو، بزرگترها در خانه می ماندند تا کوچکترها به دیدنشان بروند و پس از آن، بزرگترها بازدید پس می دادند.
کسی که به عید دیدنی می رفت از گرفتن عیدی بی نصیب نمی ماند زیرا عیدی دادن یکی از وظایف مهم هر خانواده ملاردی بود. عیدی ها شامل کلوچه، جوراب و تخم مرغ بود و کسانی که وضع مالی مناسبی داشتند علاوه بر عیدی های یاد شده، پول نیز می دادند.
مهمانان پس از خوردن شیرینی و چند استکان چای و گرفتن عیدی از جای برخاسته به خانه دیگر می رفتند و بر اثر کم جمعیت بودن ملارد، در همان یکی دو روز اول، همه کوچکترها از بزرگترها دیدن می کردند و پس از آن نوبت بزرگترها بود که به دیدن کوچکترها بروند.
در دید و بازدیدهای ملارد قدیم به کسی که چپق می کشید، کیسه ای توتون نیز عیدی می دادند.
پس از دید و بازدیدهای رایج خانوادگی، دید و بازدید دیگری نیز شکل می گرفت و آن بدین صورت بود که ملای محل راه می افتاد و مردم نیز دنبال او به یکایک خانه ها می رفتند و مبارکباد سال نو را می گفتند.
وقتی به عید دیدنی خانواده ای می رفتند اگر آن خانواده از وضع مالی خوبی برخوردار بود، همه کسانی را که برای عید دیدنی آمده بودند به منزل دعوت می کرد نیمی از افراد را در اتاق و نیمی دیگر را در حیاط با چای و شیرینی پذیرایی می کرد. اگر وضع مالی وی معمولی بود، یکی دو نفر از بزرگان برای چند دقیقه به داخل خانه می رفتند و بقیه در کوچه می ماندند و جملگی با نُقل پذیرایی می شدند.
دست آخر که به همه ی خانه ها رفته و مبارکباد عید نوروز گفته می شد، در کرد آباد به خانه میرزا عبدالرحیم ناصری و یا فردی به نام ابوطالب رفته و در آنجا می نشستند و تصمیم می گرفتند که در سال جدید چه کسی باید حمامی، ناخورچی، گوگَل چران و سلمانی ملارد باشد.
سیزده بدر
صبح روز سیزده بدر، اهالی به صورت چند خانواده ای از خانه خارج شده به مزارع و یا باغ های خود می رفتند و با چای نوشی و آجیل خوردن و با مصاحبت و تعریف از اینجا و آن جا و ساز و دهل زدن و کشتی گرفتن جوانان، شادی را در روح و روان خود زنده می کردند.
مردها هیزم می آوردند و عده ای از زن ها با قرار دادن چند سنگ بر روی هم، اجاقی سرِپا می کردند و همانجا غذایی درست کرده با لذت بهاری می خوردند. عده ای نیز سبزی های صحرایی را که از خواص آن آگاهی داشتند جمع می کردند و در نهایت، پیش از غروب آفتاب با خاطری آسوده به خانه های خود باز می گشتند.
انتهای پیام/م
نظر شما