به گزارش تهران نیوز ،   به نقل از دیمه نیوز، در روزهایی هستیم که بازار برخی ازفرآورده های کشاورزی شهرستان بسیار داغ است ،انار ،گردو ،سیب زمینی ،عسل و ... خوشبختانه شهرستان فیروزکوه که علاوه بر به یدک کشیدن نام قطب صنعتی استان تهران نام قطب کشاورزی را نیز به یدک می کشد. بازار گرمی برخی از محصولات کشاورزی شهرستان در این روزهایی که تابوی سرما آرام آرام جای خود را با روزهای گرم سال عوض می کند شاید التیامی بر زخم جانکاه خواب عمیق شهرستان در فصلهای پاییز و زمستان شود. مدیر جهاد کشاورزی شهرستان فیروزکوه در مصاحبه های مختلف خویش از کسب رتبه اول تولید گردو و انار و افزایش سطح تولید عسل شهرستان سخن گفت، که جای بسی خرسندی دارد. اما وجود دست فروشان غیر بومی در سطح شهرستان و آن هم در محدود شریان اصلی خیابان ۴۵ متری گاهی اعتبار برخی اجناس را با ارائه اجناس تقلبی و کاذب مخدوش می کند. زمانی که یک مغازه میوه فروشی دایر می شود مالک و یا مستاجر آن در ابتدای کار باید هزینه هنگفتی صرف راه اندازی و تجهیز آن به امکانات مرتبط نماید و بعد از شروع کار بحث اجاره، مالیات، پول آب ،برق ،گاز ،تلفن ،عوارض شهرداری ،هزینه تمدید جواز کسب و .... را باید به صورت ماهیانه و یا سالیانه از محل درآمد زایی خویش تامین کند تا شاید انتهای ماه شندر غازی برای معیشت وی باقی بماند. اما مشاهده می شود در کمال ناباوری، دست فروشانی که فروش آنان در غالب یک یا چند محصول می گنجد، در آرامش کامل گوشه خیابان پارک کرده و با نصب بنر و تبلیغات کسب و کاری برای خود راه می اندارند. کسب سیار اینگونه افراد سبب می شود که نه خبری از پول حامل های انرژی برای آنها معنا داشته باشد و یا نه هیچگاه در تور نهاد مرتبط گرفتار شوند. با کمال آرامش محصولی را به صورت فله ای خریداری نموده و بدون رعایت عرف اسلامی سودی بالایی بر کالای خود کشیده و چوب حراج به دامن آن می زنند. حال مغازه دار فیروزکوهی باید سر ماه منتظر مالک، فیش های متعدد حاملهای انرژی،برگه مالیات و ... باشد، اجحافی که در کمال بی انصافی بر سر کاسب شهرستان وارد می شود در هیچ دیوانی قابل عرض و دفاع نیست. چرا کسی با اینگونه افراد برخورد نمی کند؟ چرا اینگونه افراد نباید برای سود آوری خویش هیچ هزینه ای متحمل شوند، در حالی که مغازه دار فیروزکوه به طور میانگین ده الی پانزده درصد از سود خالص خویش را صرف هزینه نگهداری کسب و کار خویش می نمیاد ؟ برخی از نهادهای مرتبط فقط دست رو دست گذاشته و نظاره گر هستند و گاهی خود نیز مشتری اینگونه افراد می شوند. با توجه به اینکه برخی از محصولات کشاورزی شهرستان از قبیل گرد و انار نام برند ملی را به یدک می کشند، این افراد سود جو محصولات بی کیفیت دیگر را به همین نام به مردم و مسافرین عرضه می کنند و با استفاده ار اعتبار کشاورزی شهرستان برای خود کیسه می دوزند. بعد از مصرف بی کیفیت توسط مسافرین و شهروندان و پی بردن به شیوه نادرست آنان نه جای ثابتی دارند که بشود آنها را پیداد کرد و نام و نشانی، اما مغازه دار فیروزکوهی به هر قیمتی که باشد برای تدام کسب و کار خویش سعی می کند انصاف در فروش و کیفیت در عرضه را رعایت کند، حال خودتان قضاوت کنید از دست فروش غیر بومی باید خرید کرد و یا از یک فیروزکوهی! انتهای متن/*