به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «تهران نیوز»، در بسیاری از حوزه‌ها، پیشرفت کشورها نه صرفاً به منابع طبیعی، سرمایه مالی یا نیروی انسانی، بلکه به جایگاه علم در نظام تصمیم‌گیری آن‌ها وابسته است. علم وقتی به‌درستی دیده شود، مسیر توسعه را کوتاه‌تر و کم‌هزینه‌تر می‌کند. اما اگر دانش، محدود به آزمایشگاه‌ها و مراکز تحقیقاتی باقی بماند و به عرصه حکمرانی وارد نشود، نه‌تنها گرهی باز نمی‌کند، بلکه خود به حاشیه می‌رود.

ایران در بسیاری از حوزه‌های فناورانه از جمله ارتباطات، دست‌کم در سطح توان علمی، چیزی کم ندارد. پژوهشگران، مهندسان و شرکت‌های داخلی در سال‌های اخیر نشان داده‌اند که توان طراحی، ساخت و اجرای پیچیده‌ترین پروژه‌ها را دارند. اما این توان علمی، وقتی به سیاست‌گذاری راه پیدا نمی‌کند، نتیجه‌اش عقب‌ماندگی از رقبا و وابستگی به واردات است.

توسعه شبکه فیبر نوری در ایران، یکی از نمونه‌های روشن همین وضعیت است. زیرساختی که قرار بود ستون فقرات اقتصاد دیجیتال کشور باشد، سال‌هاست میان توان فنی داخل و تصمیم‌گیری‌های پراکنده گرفتار مانده است.

فیبر نوری برخلاف شبکه‌های مسی یا بی‌سیم، زیرساختی با پهنای باند بسیار بالا، تأخیر ناچیز و پایداری بالا فراهم می‌کند. این ویژگی‌ها آن را به زیرساخت پایه برای خدمات حیاتی آینده نظیر اینترنت اشیاء، انتقال داده‌های حجیم، شهرهای هوشمند، خودروهای متصل و حتی خدمات پزشکی از راه دور تبدیل کرده است.

در گزارش‌های متعدد اتحادیه جهانی مخابرات (ITU)، از جمله سند چشم‌انداز ۲۰۲۵، تأکید شده است که:«شبکه‌های فیبر نوری زیربنای اصلی توسعه پایدار اقتصاد دیجیتال در قرن ۲۱ هستند و بدون آنها، ارائه خدمات حیاتی با کیفیت بالا امکان‌پذیر نخواهد بود.»

پیشتازی ابتدایی و تعلل فعلی در توسعه فیبر نوری

ایران از پیشگامان منطقه در ورود به فناوری فیبر نوری بوده است. طبق اعلام شرکت ارتباطات زیرساخت، نخستین پروژه‌های نصب فیبر در کشور به اواخر دهه ۱۳۶۰ بازمی‌گردد. در دهه ۱۳۷۰، توسعه این فناوری برای ارتباطات بین‌شهری و اتصال مراکز مخابراتی کلان‌شهرها دنبال شد و در دهه ۱۳۸۰، پروژه‌هایی برای استفاده از فیبر در شبکه‌های برق و راه‌آهن نیز آغاز گردید.اما در دهه ۱۳۹۰، در شرایطی که بسیاری از کشورها با سرعت به سمت پیاده‌سازی فیبر خانگی (FTTH) حرکت کردند، ایران از این روند عقب ماند.

بر اساس گزارش رسمی وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات (۱۴۰۳): «کمتر از ۵ درصد از طرح ملی فیبر نوری با استفاده از تجهیزات کاملاً داخلی اجرا شده است.»این آمار نشان می‌دهد که با وجود برخورداری ایران از ظرفیت‌های صنعتی قابل‌توجه، روند بومی‌سازی فیبر نوری همچنان کند و وابسته به واردات باقی مانده است. از جمله دلایل اصلی این وضعیت می‌توان به نبود راهبرد کلان برای بومی‌سازی، فقدان مشوق‌های اقتصادی برای استفاده از تولید داخلی، واگذاری پروژه‌ها به پیمانکارانی با نگاه صرفاً تجاری و نبود هماهنگی میان نهادهای فناور، تولیدی و اجرایی اشاره کرد.

چین و هند پیشتاز بومی‌سازی فیبرنوری

بر اساس گزارش وزارت صنعت و فناوری اطلاعات چین (MIIT) در سال ۲۰۲۳، این کشور موفق شده است بیش از ۹۵ درصد خانوارهای شهری و ۸۵ درصد روستاها را تحت پوشش فیبر نوری قرار دهد. در قالب برنامه «Broadband China» که از سال ۲۰۱۳ اجرا می‌شود، چین به یکی از قطب‌های جهانی ارتباطات تبدیل شده است. بر اساس گزارش شرکت مشاوره صنعتی Ovum، چین بیش از ۷۵ درصد از کابل‌های فیبر نوری جهان را تولید می‌کند.

شرکت‌های بزرگی همچون Huawei، ZTE، YOFC و FiberHome، تولیدکننده اصلی تجهیزات اکتیو و پسیو فیبر نوری هستند و بخش قابل‌توجهی از بازار جهانی را در اختیار دارند. هند نیز در مسیر بومی‌سازی گام‌های بلندی برداشته است. طبق گزارش وزارت مخابرات هند (DoT) در سال ۲۰۲۳، بیش از ۲۶۰ هزار روستا در قالب پروژه ملی BharatNet به شبکه فیبر متصل شده‌اند. حدود ۶۰ درصد از تجهیزات مورد استفاده در این پروژه توسط شرکت‌های داخلی مانند Sterlite Technologies و HFCL تأمین می‌شود. با وجود وابستگی نسبی در بخش‌هایی مانند OLT و ONT، هند با اجرای سیاست‌هایی نظیر Make in India و ارائه مشوق‌های تولید، به تدریج در حال توسعه زنجیره تأمین داخلی در حوزه فیبر نوری است.

بومی‌سازی کامل در ایران ممکن است؟

مطابق گزارش‌های وزارت ارتباطات، ایران در زمینه تولید کابل‌های فیبر نوری، تجهیزات پسیو (نظیر کانکتور، پچ‌پنل) و حتی توسعه اولیه تجهیزات اکتیو (مانند OLTهای بومی در پژوهشگاه ICT) دارای ظرفیت‌هایی قابل اتکاست اما تولید قطعات پیشرفته‌ای مانند چیپ‌ست‌های فوتونیکی یا ماژول‌های نوری خاص هنوز در داخل انجام نمی‌شود. به همین دلیل، بر اساس ارزیابی‌های مستند، بومی‌سازی کامل شبکه فیبر نوری فعلاً امکان‌پذیر نیست، اما امکان بومی‌سازی تا حدود ۷۰ درصد از زنجیره وجود دارد.

دیپلماسی فناورانه، تجربه موفق «خیام»

در مواردی که امکان تولید کامل داخلی فراهم نیست، «دیپلماسی فناورانه» جایگزینی عقلانی است. تجربه‌های موفقی مانند همکاری ایران و روسیه در پرتاب ماهواره خیام نمونه‌ای این مدل است. بر اساس اعلام سازمان فضایی ایران، پیش از پرتاب خیام در سال ۱۴۰۱، کشور به تصاویر ماهواره‌ای با دقت کمتر از یک متر به‌صورت مستقل دسترسی نداشت.

این پروژه، امکان پایش دقیق منابع طبیعی، کشاورزی و محیط زیست را فراهم کرد و نقطه عطفی در ورود داده‌های سنجش‌ازدور به عرصه مدیریت و حکمرانی به‌شمار می‌رود. این تجربه نشان می‌دهد که می‌توان در پروژه‌هایی مانند فیبر نوری نیز، با کشورهایی که در حوزه‌های پیشرفته‌تر فعال هستند، وارد تولید مشترک یا انتقال فناوری شد و از واردات صرف فاصله گرفت. 

زیرساخت فیبر نوری دیگر یک پروژه صرفاً مخابراتی نیست، بلکه سنگ‌بنای استقلال دیجیتال، بهره‌وری اقتصادی و حکمرانی داده‌محور در کشورها است. ایران با وجود توانمندی‌های داخلی، به دلیل نبود راهبرد و اراده علمی در حکمرانی ارتباطات، نتوانسته از این ظرفیت‌ها بهره بگیرد.

منبع: فارس

انتهای خبر/