به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی «تهران نیوز»، در سال‌های اخیر، آرایشگاه‌های زنانه به یکی از پردرآمدترین مشاغل خدماتی در ایران تبدیل شده‌اند. خدماتی مانند کاشت ناخن، اکستنشن مژه، لیفت صورت، تتوی ابرو و سایر روش‌های زیبایی، تنها در یک جلسه هزینه‌هایی به مراتب بیشتر از درآمد ماهانه بسیاری از مشاغل دیگر برای مشتریان ایجاد می‌کند. این تغییر در الگوهای مصرف، بخشی از تحولی گسترده‌تر در سبک زندگی بانوان ایرانی است.

از یک سو، توجه به زیبایی و آراستگی شخصی، به ویژه در میان بانوان، امری پسندیده و نشانه‌ای از خودباوری و اعتماد به نفس محسوب می‌شود. جامعه‌ای که زنان آن برای ظاهر خود ارزش قائل‌اند، بدون شک جامعه‌ای پویا، زنده و در حال تحول است. بسیاری از خانم‌ها با استفاده از این خدمات، حس بهتری نسبت به خود پیدا می‌کنند و با انگیزه بیشتر در عرصه‌های اجتماعی، شغلی یا خانوادگی حاضر می‌شوند.

اما از سوی دیگر، پرسش‌هایی جدی در ذهن شکل می‌گیرد: آیا این مسیر مصرف‌گرایانه و بعضاً افراطی، به نفع زنان و جامعه است؟ آیا تکیه بیش از حد بر زیبایی ظاهری باعث تضعیف سایر ابعاد وجودی و توانمندی‌های بانوان نمی‌شود؟ به نظر می‌رسد بخشی از این روند، نه از دل نیازهای واقعی، بلکه از فشار شبکه‌های اجتماعی، تبلیغات و مقایسه‌های بیرونی برآمده است؛ جایی که ظاهر بر معنا غلبه می‌کند.

آرایشگاه‌ها به‌حق سهمی در اقتصاد و اشتغال دارند، اما زمانی که زیبایی به کالایی لوکس و پرهزینه تبدیل می‌شود و از مسیر تعادل خارج می‌گردد، نیازمند بازنگری و گفت‌وگوی فرهنگی جدی هستیم. پرسش اصلی این است: زیبایی به چه قیمتی؟ و در این مسیر، کدام سبک زندگی، ما را به آرامش، عزت نفس و رضایت درونی نزدیک‌تر می‌کند؟

آرایشگاه‌های خانگی؛ چالشی در دل شهریار

در کوچه‌پس‌کوچه‌های شهرستان شهریار، به‌ویژه در مناطق مسکونی، روزبه‌روز بر تعداد آرایشگاه‌های خانگی افزوده می‌شود؛ مراکزی که اغلب بدون مجوز رسمی و نظارت بهداشتی، خدمات زیبایی ارائه می‌دهند. این رشد بی‌ضابطه، گرچه به ظاهر نشانه‌ای از رونق اقتصادی و اشتغال‌زایی است، اما در باطن، پیامدهایی جدی برای سلامت بانوان و سبک زندگی آن‌ها دارد.

از سوی دیگر، استقبال روزافزون بانوان از خدمات زیبایی نظیر کاشت ناخن، مژه، میکروبلیدینگ و ... نشان‌دهنده تغییری عمیق در الگوهای رفتاری و نگرش به زیبایی است؛ تغییری که گاه با افراط، هزینه‌های مالی و روانی سنگینی به همراه دارد. نبود نظارت کافی، رواج مواد غیراستاندارد و کمبود آگاهی، سلامت بانوان را در معرض تهدید قرار داده است.

شاید وقت آن رسیده باشد که در کنار احترام به میل طبیعی زنان به آراستگی، فرهنگ‌سازی هوشمندانه‌ای برای بازتعریف زیبایی، افزایش سواد رسانه‌ای و ایجاد تعادل در مصرف این خدمات صورت گیرد. شهریار نیازمند نگاهی جامع‌تر به این موضوع است؛ نگاهی که هم اشتغالزایی را حمایت کند و هم سلامت و عزت نفس بانوان را حفظ.