قلبی که همچنان می‌تپد، هرچند دور از آغوش آریا

زینب اسفندیاری، خواهر شیما اسفندیاری که اعضای بدنش به بیماران نیازمند اهدا شده، در گفتگو با خبرنگار تهران‌نیوز از روزهای تلخ و تصمیمی بزرگ سخن گفت؛ تصمیمی که از دل اندوه و رنج، زندگی‌های تازه‌ای آفرید.

وی روایت خود را این‌گونه آغاز می‌کند: خواهرم شیما همراه با همسرش، دو فرزندشان و مادرم به سمت ویلایی در تفرش می‌رفتند. در مسیر، همسر شیما تصمیم به سبقت می‌گیرد اما نقطه کور باعث می‌شود خودرو شاخ به شاخ شود و تصادفی بسیار شدید رخ دهد. در لحظه، همسر شیما که راننده بود، مادرم و دختر شیما، سنا، جان خود را از دست دادند. آریا، پسر دوساله شیما، از ماشین پرت شده بود و طحال ترک‌خورده‌اش را جراحی کردند. اما شیما زنده بود...

زینب ادامه می‌دهد: شیما را احیا کردند و به بیمارستانی در قم منتقل شد، اما به کما رفت. روزهای سختی را پشت‌سر گذاشتیم. آریا در اتاقی دیگر وقتی به هوش آمد، دنبال مادرش، پدرش و سنا می‌گشت. ما هر روز کنار تخت شیما با او حرف می‌زدیم. امیدوار بودیم...

وی با بغضی فروخورده می‌گوید: شیما همیشه عزیز خانواده بود، خوش‌رو، شوخ‌طبع، پرانرژی... باورش سخت بود که حالا بی‌صدا و بی‌حرکت روی تخت بیمارستان دراز کشیده. بعد از ۲۰ روز دکترها گفتند که شیما دچار مرگ مغزی شده. گفتند اگر زنده بماند، در زندگی نباتی خواهد بود... نه ما را می‌شناسد، نه حرکتی دارد.

زینب با تصمیم دشواری روبه‌رو شد: من قبول نمی‌کردم، هنوز امید داشتم. اما وقتی پدرم را در جریان گذاشتند، او رضایت داد. برایش بسیار سخت بود؛ در یک روز همسرش، دامادش، نوه‌اش و دختر نازنینش را از دست داده بود... اما با رضایت او، تمام اعضای بدن شیما اهدا شد؛ حتی پوست و DNA او.

شیما اسفندیاری، مادری که بازنگشت، قلبی بود که در سینه‌ی دیگری دوباره تپید. زینب با چشمانی اشک‌بار می‌گوید: «شیما به چندین نفر زندگی دوباره بخشید. اما برای آریا، مادرش همیشه همان لبخند مهربانی است که حالا فقط در خاطره‌ها مانده.»

این گزارش، روایت تلخ از یک حادثه و تصمیمی انسان‌دوستانه است؛ تصمیمی که شاید از دل یکی از سخت‌ترین لحظات زندگی برخاسته، اما نور امید را در زندگی بیماران نیازمند روشن کرد.

انتهای خبر/*