- گروه : فرهنگی
- شماره : 9709
حکمت صد و چهاردهم نهج‌البلاغه؛
جايگاه خوش‌بينى و بدبينى در جامعه
امیرالمؤمنین حضرت علی (ع) در حکمت صد و چهاردهم نهج‌البلاغه به بیان جایگاه خوش‌بینی و بدبینی در جامعه پرداخته‌اند.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «تهران نیوز»، هر روز یک حکمت از نهج‌البلاغه امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام را با هم می‌خوانیم؛
قَالَ (علیه السلام): إِذَا اسْتَوْلَى الصَّلَاحُ عَلَى الزَّمَانِ وَ أَهْلِهِ، ثُمَّ أَسَاءَ رَجُلٌ الظَّنَّ بِرَجُلٍ لَمْ تَظْهَرْ مِنْهُ حَوْبَةٌ، فَقَدْ ظَلَمَ؛ وَ إِذَا اسْتَوْلَى الْفَسَادُ عَلَى الزَّمَانِ وَ أَهْلِهِ، فَأَحْسَنَ رَجُلٌ الظَّنَّ بِرَجُلٍ، فَقَدْ غَرَّرَ.
جايگاه خوش‌بينى و بدبينى در جامعه (اخلاقى، اجتماعى):
و درود خدا بر او، فرمود: هر گاه نيكوكارى بر روزگار و مردم آن غالب آيد، اگر كسى به ديگرى گمان بد برد، درحالى‌كه از او عمل زشتى آشكار نشده ستم‌كار است و اگر بدى بر زمانه و مردم آن غالب شود و كسى به ديگرى خوش‌گمان باشد، خود را فريب داد.
منبع: مؤسسه تحقیقات و نشر معارف اهل البیت علیهم‌السلام
انتهای پیام/
لینک کوتاه خبر
برچسب‌ها
نظر / پاسخ از
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نفری باشید که نظر می‌گذارید!
