- گروه : فرهنگی
- شماره : 10676
تهران نیوز گزارش میدهد؛
امامزاده عبدالله دماوند؛ پیوند تاریخ و معنویت
در دل کوهستانهای سرسبز دماوند، جایی که تاریخ و طبیعت در هم تنیدهاند، آرامگاهی قرار دارد که قرنهاست مأمن دلهای عاشق و زائران جویای آرامش است.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «تهران نیوز»، امامزاده عبدالله دماوند، نهتنها یک بنا مذهبی، بلکه سندی زنده از پیوند عمیق مردم این دیار با اهلبیت (ع)، میراث معماری اسلامی و فرهنگ زیارت در ایران است.
آرامگاه دو تن از نوادگان امام موسی کاظم (ع)
این بقعه که در محله درویش شهر دماوند واقع شده، مدفن دو تن از فرزندان امام موسی کاظم (ع) به نامهای عبدالله و عبیدالله است.
بنای امامزاده در میان بافت قدیمی شهر، در مجاورت خانههای سنتی و کوچههایی با دیوارهای کاهگلی قرار دارد و از دیرباز یکی از قطبهای مذهبی و اجتماعی منطقه به شمار میرفته است.
بر اساس اسناد تاریخی، این آرامگاه در قرن هشتم هجری قمری ساخته شده و در تاریخ ۴ تیر ۱۳۵۱ با شماره ۹۲۲ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این ثبت، نهتنها تأییدی بر ارزش تاریخی بنا، بلکه گامی در جهت حفاظت از هویت فرهنگی منطقه بوده است.
معماری برجیشکل با گنبد دو پوش فیروزهای
بنای امامزاده عبدالله از نظر معماری، نمونهای شاخص از مقابر برجیشکل دوره ایلخانی است. پلان داخلی آن هشتضلعی است و هر ضلع دارای طاقنمایی درون قابی مستطیلی است که تا زیر گنبد امتداد مییابد.
گنبد بنا دو پوش است: پوش داخلی با قوس تیزه دار و پوش بیرونی بهصورت مخروطی با کاشیهای فیروزهای که در آفتاب کوهستانی دماوند، جلوهای خیرهکننده دارد.
تزیینات گچبری، نقوش اسلیمی، شمسههای رنگی، و نورگیرهای هشتگانه، فضای داخلی را به محیطی روحانی و چشمنواز تبدیل کردهاند. نمای بیرونی نیز با آجرکاریهای ظریف و کاشیهای لاجوردی، هویتی اصیل و ایرانی به بنا بخشیده است.
چنار کهنسال، چشمه زلال، و خاطره جمعی
در محوطه این امامزاده، چناری کهنسال با قدمتی بیش از ۴۰۰ سال ایستاده است؛ درختی که نسلهای متوالی از مردم دماوند، از کوچک و بزرگ، سایهاش را مأمن دعا، نذر و آرامش دانستهاند و در کنار آن به روزگار گذراندهاند.
در کنار آن، چشمهای زلال جاری است که آب آن نهتنها برای وضو و طهارت، بلکه برای نوشیدن و تبرک نیز مورداستفاده قرار میگیرد.
این فضای طبیعی، در کنار معماری تاریخی، امامزاده عبدالله را به مقصدی منحصربهفرد برای گردشگری مذهبی و طبیعتگردی تبدیل کرده است. بسیاری از زائران، بهویژه در ایام تعطیل و مناسبتهای مذهبی، از تهران و شهرهای اطراف به این مکان میآیند تا ساعاتی را در آرامش کوهستان و فضای معنوی امامزاده سپری کنند.
نقش اجتماعی و فرهنگی در زندگی مردم
امامزاده عبدالله تنها یک مکان زیارتی نیست؛ بلکه در طول تاریخ، نقش مهمی در انسجام اجتماعی، برگزاری آیینهای مذهبی، و انتقال سنتهای دینی ایفا کرده است.
مراسمهایی چون دعای کمیل، زیارت عاشورا، و آیینهای محرم و صفر، همواره با حضور پرشور مردم در این مکان برگزار شدهاند.
هیئتامنای امامزاده، با همکاری اهالی محل، تلاش کردهاند تا فضای معنوی و خدمات رفاهی این مکان را حفظ و ارتقا دهند. وجود نمازخانه، سرویسهای بهداشتی، فضای سبز، و غرفههای فرهنگی، از جمله امکاناتی است که در سالهای اخیر به مجموعه افزوده شده است.
ضرورت مرمت اصولی و حفاظت پایدار
باوجود جایگاه رفیع این بنا، در سالهای اخیر نشانههایی از فرسایش در بخشهایی از سازه مشاهده شده است. نفوذ رطوبت، تخریب بخشی از گچبریها، و فرسودگی ازارهها، زنگ خطری برای آینده این اثر تاریخی است.
کارشناسان میراثفرهنگی هشدار دادهاند که در صورت بیتوجهی به مرمت اصولی، بخشی از هویت معماری بنا در معرض نابودی قرار خواهد گرفت.
در سالهای گذشته، اقداماتی محدود برای مرمت گنبد و تثبیت سازه انجام شده، اما به گفته فعالان محلی، این اقدامات کافی نبوده و نیازمند برنامهای جامع، بودجه پایدار و نظارت تخصصی است.
امامزاده عبدالله؛ پلی میان گذشته و آینده
امامزاده عبدالله دماوند، فراتر از یک بنا مذهبی، نمادی از پیوند مردم با ریشههای تاریخی و اعتقادیشان است.
حفظ این میراث، نهتنها وظیفه نهادهای متولی، بلکه مسئولیتی جمعی برای همه دوستداران فرهنگ و تاریخ ایران است.
در روزگاری که شهرها با شتاب در حال تغییرو گسترش هستند، چنین مکانهایی بهمثابه لنگرگاههایی برای هویت، آرامش و پیوست فرهنگی عمل میکنند.
امید است با همافزایی میان نهادهای فرهنگی، شهرداری، میراث فرهنگی و مردم، این بنای ارزشمند همچنان پابرجا بماند و نسلهای آینده نیز از برکت حضور آن بهرهمند شوند.
انتهای خبر/
لینک کوتاه خبر
برچسبها
نظر / پاسخ از
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نفری باشید که نظر میگذارید!
